Dinamik merupakan salah satu unsur ekspresif muzik. Apabila digunakan dengan berkesan, dinamik membantu pemuzik mengekalkan kepelbagaian dan minat dalam persembahan muzik, dan menyampaikan keadaan emosi atau perasaan tertentu.

Tanda dinamik sentiasa relatif.[1] p tidak pernah menunjukkan tahap kenyaringan yang tepat; ia hanya menunjukkan bahawa muzik dalam petikan yang ditanda sedemikian seharusnya lebih rendah bunyinya daripada f. Terdapat banyak faktor yang mempengaruhi tafsiran penandaan dinamik. Sebagai contoh, bahagian tengah frasa muzik biasanya akan dimainkan lebih kuat daripada permulaan atau akhir, untuk memastikan frasa itu dibentuk dengan betul, walaupun petikan ditanda p di keseluruhan tempat. Begitu juga, dalam muzik berbilang bahagian, sesetengah suara secara semula jadi akan dimainkan lebih kuat daripada yang lain, contohnya, untuk menekankan melodi dan garisan bes, walaupun keseluruhan petikan ditanda pada satu tahap dinamik. Sesetengah instrumen secara semula jadi lebih kuat daripada yang lain– contohnya, tuba bermain piano berkemungkinan lebih kuat daripada gitar bermain fortissimo, manakala alat bernada tinggi seperti pikolo yang dimainkan dalam gubahan atas biasanya boleh berbunyi kuat walaupun tahap desibel sebenar adalah lebih rendah daripada instrumen lain.